Destrukturyzacja obiektów #53
Destrukturyzacja obiektów jest bardzo ciekawym sposobem na wypakowanie z obiektu tylko tych danych, które potrzebujemy. Ma zastosowanie w wielu sytuacjach i często jest używana w kodzie JavaScript.
Podstawowe użycie destrukturyzacji
Na początek zobaczmy, jak działa podstawowe użycie destrukturyzacji obiektu:
const obj = {
name: 'John',
surname: 'Rambo',
};
const { name, surname } = obj;
console.log(name); // John
console.log(surname); // Rambo
Mamy zdefiniowany obiekt z polami name
i surname
. Tworzę też dwie zmienne const
, które umieszczam w klamerkach. Do tej konstrukcji przypisuję zadeklarowany wcześniej obiekt. Tak właśnie zapisuje się destrukturyzację obiektu. JavaScript na podstawie tego zapisu wyciągnie z pól obiektu wartości
i przypisze je do zmiennych o tych samych nazwach.
Ważne jest tutaj, aby zadeklarowane zmienne dla destrukturyzacji posiadały te same nazwy pól, które posiada obiekt.
Porównajmy destrukturyzację do normalnego zapisu:
const name2 = obj.name;
const surname2 = obj.surname;
Widzimy, że zapis jest dłuższy i przy próbie wyciągnięcia wielu danych naraz musielibyśmy napisać naprawdę wiele kodu.
Możemy też wyciągać dane z bardziej zagnieżdżonych obiektów:
const person = {
name: 'Ramob',
address: {
city: 'Hope',
},
};
const { address: { city } } = person;
console.log(city); // Hope
W tym obiekcie mamy dodatkowo zagnieżdżony obiekt address
. Przy deklaracji instrukcji pod destrukturyzację obiektu, musimy podać nazwę zagnieżdżonego obiektu, a potem podajemy nazwy zmiennych, które chcemy z tego obiektu wyciągnąć.
Możemy w ten sposób obsłużyć dowolną ilość zagnieżdżeń.
Destrukturyzacja do zadeklarowanych zmiennych
Może się zdarzyć, że już mamy zadeklarowane zmienne, do których chcemy teraz wypisać dane z obiektu:
const car = {
brand: 'Opel',
model: 'Astra',
};
let brand = 'Ford';
let model = 'Mustnag';
({ brand, model } = car);
console.log(brand); // Opel
console.log(model); // Astra
W tym przypadku mamy obiekt i zmienne, które mają przypisaną wartość. Chcemy jednak do tych zmiennych przypisać wartości z obiektu. Jeżeli chcemy użyć gotowych zmiennych, musimy całe wyrażenie destrukturyzacji objąć dodatkowymi okrągłymi nawiasami.
Może wydarzyć się sytuacja, w której chcemy wypakować dane z obiektu, ale do innych nazw zmiennych niż pola w obiekcie:
const { brand: brandCar, model: modelCar } = car;
console.log(brandCar); // Opel
console.log(modelCar); // Astra
Ten przypadek pokazuje deklarację zmiennych do destrukturyzacji, ale z innymi nazwami niż pola w obiekcie. Ponieważ w obiekcie car
znajdują się pola brand
i model
, również nasze zmienne powinny się tak nazywać. W tym przypadku przy inicjalizacji zmiennych po dwukropku wstawiamy inną nazwę dla
zmiennej. Tworzymy dla niej alias. Ten zapis na pewno może być przydatny, gdy w naszym zakresie znajdują się już zmienne o podobnych nazwach i nie możemy ich użyć.
Możemy też stworzyć zmienną do destrukturyzacji z przypisaną wartością:
const { engine = 'Diesel' } = car;
console.log(engine); // Diesel
W tym przypadku obiekt car
nie ma pola engine
. Tworząc zmienną, przypisujemy jej jakąś wartość domyślną. Jeżeli w obiekcie car
nie zostało znalezione pole o nazwie engine
zachowamy tę wartość, jeśli takie pole byłoby w obiekcie, to nasza zmienna zostanie nadpisana. Jeżeli natomiast nie
przypisalibyśmy domyślnej wartości, miałaby wartość undefined
. Bardzo przydatne, gdy nie do końca wiadomo czy takie pole będzie istnieć w obiekcie, dzięki temu nasza zmienna ma jakąś domyślną wartość.
Destrukturyzacja do funkcji
Destrukturyzacja obiektu do funkcji to coś, co spotkasz w kodzie JavaScript wielokrotnie:
const book = {
title: 'Hobbit',
author: 'Tolkien',
pages: 333,
};
function print({ title, author }) {
console.log(title, author); // Hobbit Tolkien
}
print(book);
Tworzymy funkcję, która jako parametr przyjmuje zapis destrukturyzacji obiektu. Deklarujemy więc w klamrach dokładne nazwy pól, jakie nas interesują z danego obiektu. Naszym zadaniem jest już tylko przesłanie obiektu, a JavaScript rozpakowuje go w odpowiedni sposób. Taki zapis jest czytelniejszy i
bardziej zwięzły niż tradycyjne odwoływanie się do danych po kropce.
Czasami możecie spotkać destrukturyzację przy przekazywanych funkcjach callback
:
const books = [
{ brand: 'Audi', model: 'A4' },
{ brand: 'Opel', moel: 'Corsa' },
{ brand: 'Ford', mdoel: 'Mustang' },
];
books.map(({ brand }) => console.log(brand));
W tym przypadku na tablicy wywołujemy metodę map
i chcemy pobrać z każdego procesowanego obiektu tylko pole brand
. Możemy użyć destrukturyzacji i zapisać, że parametrem będzie przyjmowane właśnie to jedno pole.
Normalny zapis wyglądałby tak:
books.map(car => console.log(car.brand));
Przy destrukturyzacji do metod, również działają wszystkie wcześniejsze reguły związane ze zmianą nazwy, ustawieniem domyślnej wartości czy zagnieżdżaniem obiektów. Jest to bardzo wygodny zapis i dość często stosowany w JavaScript.
Parametr rest w destrukturyzacji
Parametr rest
wygląda tak samo, jak operator spread
i możemy go użyć przy destrukturyzacji obiektu:
const letters = {
a: 100,
b: 200,
c: 300,
d: 400,
e: 500,
};
const { a, b, ...rest } = letters;
console.log(a) // 100
console.log(b) // 200
console.log(rest) // { c: 300, d: 400, e: 500 }
Przy destrukturyzacji zazwyczaj pobieramy część danych z obiektu do oddzielnych zmiennych. Jeżeli chcemy przechwycić pozostałą część, może nam się do tego przydać rest
parametr. W tym przykładzie pobieramy wartości z pól a
oraz b
. Natomiast pozostałe pola pobieramy do zmiennej rest
poprzedzonej trzema kropkami.
Oczywiście nazwa parametru rest
może być zupełnie dowolna, ważne, aby parametr był poprzedzony trzema kropkami. Dodatkowo musi znajdować się na końcu wyrażenia i może wystąpić tylko jeden taki parametr.
Co warto zapamiętać
-
destrukturyzacja obiektu to świetne narzędzie do wyciągania pojedynczych danych z obiektu
-
destrukturyzacja działa także dla obiektów zagnieżdżonych
-
przez destrukturyzację możemy przekazywać parametry do funkcji
-
parametr
rest
może przechwycić dla nas resztę, która została po destrukturyzacji obiektu